De handbikebattle 2022

Mooie week, mooie 1ste plek klasse H5, maar de tijd niet als gehoopt.

Zondag aangekomen in Oostenrijk, de kinderen keken hun ogen uit. Ze konden zich van de vorige keren niets herinneren. In het hotel hadden we een kamer met twee verdiepingen; de kinderen vonden het prachtig.
Maandag mijn ouders en mijn Oom en tante ontmoet in Oostenrijk. Het blijft altijd speciaal dat zij altijd komen voor mij. Vervolgens met het hele gezin een stuk van de route van de handbikebattle fietsen, wat viel dat tegen. Niet alleen voor de kinderen maar ook voor mij. De twijfel kwam weer; met name de vraag of ik er goed aan had gedaan om mijn kleine kettingblad te vergroten?
Dinsdag rustig fietsen het ‘vlakke’ gedeelte van de handbikebattle. Helaas was de route niet begaanbaar. Dus samen met mijn vrouw fietsen langs de andere kant van het stuwmeer. De kinderen waren bij opa en oma. Bij weerkomst waren Ludo, Leon en mijn broer Sander ook gearriveerd bij het hotel. Wat bijzonder dat twee vrienden en je broer afreizen naar Oostenrijk om jou te helpen en dit evenement mee te maken. Heel speciaal.
Woensdag voor mij een rustdag maar Ludo, Leon, Sander en Henrike gaan de route van de handbikebattle fietsen en misschien wel naar de Top. Ludo en Leon gaan voorop Sander en Henrike volgen hen. Bij het stuwmeer blijken Ludo en Leon toch meer power in de benen te hebben. Henrike en Sander vervolgen hun weg op hun eigen tempo, waarschijnlijk allebei iets te gretig begonnen maar vinden nu hun energie weer terug. Bij de finish van de handbikebattle regent het helaas. Naar de top is helaas niet mogelijk want daar is noodweer. Noodweer is het ook in het dal, horen we. Dan maar alle fietsen in de bus en samen terug naar het hotel. Met de buddys nog even de battle doorspreken zodat iedereen weet wat de bedoeling is.

Donderdag eindelijk de wekker gaat! Half 7, aankleden en om 7 uur ontbijten. Nu begint de gezonde wedstrijdspanning echt te komen. Veel spookt er door mijn hoofd. Wat genieten we van deze week, wat heeft de battle van 2014 mijn leven verrijkt, Zal dit mijn laatste keer zijn.
8 uur infietsen op de tax, niet mijn hobby maar beter voor de spieren. 8.45 met Willem van der Wal en de Buddy’s (Ludo en Leon) naar de start. Het verbaast mij hoeveel er al staan. We worden naar voren gestuurd. Het wachten kan beginnen op de bus. Zodra de bus de Tol heeft gepasseerd worden we weggeschoten door de burgemeester.
De start is niet zoals gehoopt, hartslagmeter doet het niet, rem blokkeert en de beenband schiet los. Balend ga ik nu nog harder weg. Te hard. Tot het eerste rooster red ik het wel. Daarna kom ik al in de problemen met mijn ademhaling en de kracht in mijn armen. Jetze Plat komt naast mij fietsen geeft aan dat ik even stil moet gaan staan en opnieuw moet beginnen want ik blaas me zelf helemaal op. Jetze heeft gelijk.

Ondertussen word ik ingehaald. Na op adem te zijn ga ik weer verder, langzaam tot het stuwmeer. Wetend dat dit niet mijn dag is waarop ik een betere tijd zal zetten. Bij het stuwmeer loop ik al 3 minuten achter op mijn snelste tijd.
Bij het stuwmeer aangekomen wil ik direct verder. Ludo maant mij tot stoppen zoals afgesproken. Even bidonwissel en wat eten. Achteraf blij dat Ludo mij dwong om te stoppen, maar nu niet veel zin om te stoppen. Na een korte stop vervolg ik mijn weg. Links langs het stuwmeer en niet rechts zoals in 2018. Deze kant heeft een slecht wegdek, verkeer, en is glooiend. Weinig rust voor de armpjes dus. Ook is het hier extra opletten en een grotere taak voor Leon.
Na het stuwmeer komt een heel lastig stuk van 12%. Ik weet dat we nu ongeveer nog 5 kilometers moet met ongeveer 400 hoogtemeters ofwel weinig rust voor de armen. Ik heb het zwaar, te zwaar mijn armen willen niet meer. We gaan door, Ludo, Leon, familie, Henrike, toeschouwers en natuurlijk Sill en Jens blijven mij aanmoedigen. Weg gaan door, we moet en zullen naar boven!
Na de laatste afdeling weet je nu wordt het alleen maar klimmen. 3 kilometer lang 260 hoogte meters. Ik baal want ik ben op, ik heb mijn kracht en energie al verspeeld. Ik geef Ludo aan dat ik gegokt heb maar heb verloren. Op dat moment voelde het zo, ik kon niet meer. Ludo geeft aan dat ik dat niet moet denken en dat ik nog binnen de 2uur kan eindigen.
Deze laatste 3 kilometer doen veel pijn. Heel veel pijn. Niet alleen mijn armen doen pijn ook mijn energie is op. Ik kan niet anders dan van bocht naar bocht rijden. Had ik nu maar een kleinere versnelling. Had ik het kleinste blad maar niet vergroot. Met vele korte stops bereik ik piepend en krakend de finish. Helaas niet de tijd die ik wou en ook niet binnen de 2uur. Ik ben gefinisht in 2.00,47uur.
Ludo, Leon en Sander fietsen even later naar de top, het is nu mooi weer en nu je er toch bent. Ik ga in het gras zitten. Samen met mijn familie en mijn gezin zien wij de anderen finishen. Iedereen op zijn eigentijd, zijn eigen kracht en met zijn eigen verhaal. Ik moet terugdenken aan mijn eerste handbikebattle in 2014. Mijn eerste keer, mijn eigen tempo mijn eigen kracht mijn eigen verhaal. Niet weten wat je te wachten staat, niet wetende dat jij dit nog kan, niet weten dat de handbike een belangrijk onderdeel van je leven wordt.
Op vrijdag zijn we met het gezin nog helemaal naar boven geweest. Nu komt het besef ook steeds meer dat een groter blad een onderschatting was van de berg. Met de prijsuitreiking bleek ik wel de snelste te zijn in de H5-klasse. Zo slecht was het dus niet! Super blij met de eerste prijs, de snelste kniezitter. Helaas niet de tijd die ik wou maar wel de winst.
Terugkijkend besef ik dat het beter kan maar ook dat heel blij mag zijn met de winst. Deze week heb ik en mijn gezin echt genoten. Het besef is er eens te meer hoe zwaar het is om deze berg op te handbiken. Niet alleen kost het trainen maar geeft het vele mensen een ander leven.

Organisatie Handbikebattle bedankt!

Vogellanden bedankt om mij in 2014 deze kans te geven!

Sponsoren en alle helpers/familie bedankt!